Μέχρι τη σύλληψη είμαστε γεμάτοι λαχτάρα. Από εκεί και μετά ξεκινάει η αγωνία. Η πρώτη χοριακή, η δεύτερη, ο πρώτος υπέρηχος. Η αυχενική διαφάνεια και πάει λέγοντας.
Τέλος πάντων, το παιδί κάποια στιγμή θα γεννηθεί και όλα καλά (;). Όμως όχι, απλώς τελείωσαν οι αγωνίες του εμβρύου, τώρα ξεκινούν οι αγωνίες του βρέφους! Θα θηλάσει; θα θηλάσει επαρκώς; Θα αναπτυχθεί καλά; Θα περπατήσει; Θα μιλήσει στην ώρα του; Θα ψηλώσει;
O κατάλογος είναι ατελείωτος. Ταυτόχρονα το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κλάψει, θα ξενυχτήσει, θα πάθει κολικούς, θα κολλήσει ιώσεις, θα ανεβάσει πυρετό, θα πονέσουν τα αυτιά του, ο λαιμός του, η κοιλιά του.
Μα καλά, αυτή, είναι μητρότητα; Μια ζωή γεμάτη αγωνίες ;
Όχι, σίγουρα όχι! Παρ’ όλο που, όλα τα παραπάνω ισχύουν, υπάρχει παράλληλα και το θαύμα της ύπαρξης. Της ύπαρξης καθ’ αυτής. Το γεγονός και μόνο ότι το παιδί είναι, ότι υπάρχει μαζί μας, μεγαλώνει ανάμεσά μας, ότι είμαστε οι γεννήτορες του, μας γεμίζει χαρά. Μας κάνει ευτυχισμένους, πλήρεις, μας δίνει ένα νέο νόημα, τελείως διαφορετικό στη ζωή μας. Το νόημα του να είμαστε γονείς.
Η ευθύνη για την ανατροφή του, είναι μαζί κόπος και ευλογία. Ο μόχθος για να του προσφέρουμε το καλύτερο δυνατό, είναι ταυτόχρονα και ανάπαυση της ψυχής μας. Και η ανταμοιβή, δεν σταματά εδώ. Το βλέπουμε και γεμίζουμε καμάρι, το παρακολουθούμε να μεγαλώνει, να κατακτά ένα-ένα τα στάδια ανάπτυξης, να γίνεται “ολόκληρο παιδί” και φουσκώνουμε υπερηφάνια.
Από τη στιγμή, που γινόμαστε γονείς, η αγωνία και η υπεροχή συνυπάρχουν. Είναι ένας σύνθετος ρόλος (πολλές φορές μία “ισορροπία τρόμου”), που έχει πολλές απαιτήσεις. Υπομονή, πάνω από όλα μεγάλη υπομονή, εγρήγορση, επαγρύπνηση, σταθερότητα, ευαισθησία, προσοχή, αυστηρότητα, επιμονή.
Πολλές διαφορετικές ψυχικές καταστάσεις για τις οποίες χρειάζεται να είμαστε προετοιμασμένοι για να ανταπεξέλθουμε. Όμως, απ’ την άλλη, το να είσαι γονιός είναι ο μόνος ρόλος, για τον οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε πρόβα. Δεν έχουμε χρόνο για δοκιμές, όλα πρέπει να γίνουν την ώρα, που συμβαίνουν. Ιδίως στο πρώτο παιδί! Γιατί στο δεύτερο, στα επόμενα, υπάρχει τουλάχιστον η εμπειρία του πρώτου.
Υπομονή μαμάδες και μπαμπάδες, βρείτε κουράγιο και παρηγοριά για τα δύσκολα από τους προηγούμενους, από την εμπειρία όλων των γενεών που τα κατάφεραν.
Γιατί η φύση ξέρει καλύτερα από εμάς, γνωρίζει ότι, είμαστε προορισμένοι για να τα καταφέρουμε. Ας εμπιστευτούμε το ένστικτό μας, ας αφήσουμε την αγάπη μας να είναι οδηγός, ας αποδεχτούμε ότι, στην ζωή τίποτα δεν είναι τέλειο, ότι θα κάνουμε και λάθη και ότι εν τέλει τα πράγματα ίσως να είναι πιο απλά απ’ ότι νομίζαμε ή απ’ ότι φοβηθήκαμε.
Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος – Σύμβουλος Γάμου
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
Δες ακόμη περισσότερα άρθρα του Γιάννη Ξηντάρα στη στήλη Υγεία.
